Spuścizna archiwalana po ks. Franciszku Blachnickim wykładowcy KUL i założycielu Ruchu Światło-Życie

 

Franciszek Blachnicki urodził się 24 marca 1921 roku w Rybniku na Śląsku w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Miller. W młodości był bardzo aktywny w harcerstwie. W 1938 roku zdał maturę. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. W październiku w Tarnowskich Górach rozpoczął działalność konspiracyjną. Za udział w konspiracji został aresztowany przez gestapo i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (nr 1201). Przebywał tam przez 14 miesięcy. We wrześniu 1941 roku przewieziono go do więzienia śledczego w Zabrzu, a potem w Katowicach. W marcu 1942 roku został skazany na karę śmierci. Po ponad 4,5 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiany, a karę śmierci zamieniono mu na 10 lat więzienia po zakończeniu wojny [1].

 

W czasie pobytu na oddziale skazańców dokonało się w jego życiu nagłe, cudowne nawrócenie „na osobową wiarę w Chrystusa”, połączone z decyzją oddania życia na Jego służbę. W latach 1942-1945 Franciszek Blachnicki przebywał w różnych niemieckich obozach i więzieniach. Po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. W 1950 r. obronił na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego pracę magisterską pt. „Istota świętości. Studium religijno-filozoficzne na tle powieści Władysława Grabskiego "W cieniu kolegiaty". W tym samym roku 25 czerwca otrzymał święcenia kapłańskie. W podjętej pracy duszpasterskiej zwracał szczególną uwagę na formowanie grup elitarnych. Wypracował metodę dziecięcych rekolekcji zamkniętych (Oaza Dzieci Bożych). Doświadczenia pracy z ministrantami i organizacji Oaz Dzieci Bożych stały się fundamentem powstania w późniejszym czasie ruchu oazowego [2].

 

W latach 1954-56, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach. W 1957 roku rozpoczął pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika “Gość Niedzielny”. Zorganizował i prowadził Ośrodek Katechetyczny, a od 1957 roku społeczną akcję przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości, która przybrała charakter ruchu odnowy religijno-moralnej, opartego na duchowości o. Maksymiliana Kolbego. Krucjata wydawała swój dwutygodnik pt. “Niepokalana zwycięża”. 29 sierpnia 1960 r. Centrala Krucjaty Wstrzemięźliwości w Katowicach została zlikwidowana przez władze państwowe, a w marcu 1961 roku ks. Blachnickiego aresztowano. Po ponad 4 miesiącach aresztu w więzieniu w Katowicach otrzymał wyrok 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata, po czym został zwolniony.

 

W październiku 1961 roku ks. Blachnicki rozpoczął studia w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Studia licencjackie na Sekcji Pastoralnej Wydziału Teologicznego ukończył w niecałe 2 lata przygotowując w maju 1963 roku rozprawę pt. „Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych". Praca licencjacka napisana pod kierunkiem doc. dr. Stefana Kunowskiego, dokonywała naukowej oceny wypracowanych przez siebie w latach 1954-1960 rekolekcji dla ministrantów (Oaza Dzieci Bożych).

 

W roku akademickim 1964/1965 ks. Franciszek Blachnicki został zatrudniony przez uniwersytet w charakterze asystenta Katedry Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego [3]. 19 czerwca 1965 r. uzyskał stopień doktora, broniąc pracę pt.: „Pośrednictwo zbawcze Kościoła w ujęciu Franciszka Ksawerego Arnolda. Problem zasady formalnej teologii pastoralnej. W kolejnych latach pracował na uniwersytecie jako asystent prowadząc wykłady i ćwiczenia z katechetyki ogólnej i szczegółowej. W październiku 1968 r. został adiunktem Katedry Teologii Pastoralnej KUL. Prowadził wykłady z teologii duszpasterstwa, katechetyki fundamentalnej i szczegółowej, teologicznych podstaw duszpasterstwa, teologii pośrednictwa zbawczego, liturgii w katechezie i podstawowych funkcji Kościoła. Prowadził także proseminarium i seminarium z katechetyki. Był promotorem prac magisterskich z tej dziedziny.

 

W roku 1973 po przedłożeniu rozprawy "Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej" i kolokwium habilitacyjnym w dniu 13 kwietnia otrzymał stopień doktora habilitowanego teologii pastoralnej. Nadanie tego stopnia naukowego zostało zatwierdzone przez senat KUL 23 maja 1973 roku [4]. Habilitacja została jednak zakwestionowana przez Urząd do Spraw Wyznań. Do końca życia ks. Blachnickiego  nie została zaakceptowana przez państwo [5].

 

W czasie pracy naukowo-dydaktycznej na KUL dążył do rozbudowania teologii pastoralnej i wyodrębnienia szczegółowych dziedzin. Dzięki temu w r. 1968 powstał Instytut Teologii Pastoralnej. W roku 1971 m.in. z jego inspiracji Instytut Teologii Pastoralnej zorganizował Studium Pastoralne, w którego zajęciach uczestniczyły setki duchownych z całej Polski. W tym czasie wykładał też w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie.

 

W roku 1976 ks. Franciszek Blachnicki zrezygnował z pracy w KUL i ścisłej pracy naukowej angażując cały swój czas w rozwijający się coraz dynamiczniej Ruch Światło-Życie i organizując wiele innych inicjatyw.

 

Ks. Franciszek Blachnicki był inicjatorem powstania w  marcu 1965 r. Lubelskiego Zespołu Liturgistów [6]. W jego skład weszli księża reprezentujący Sekcję Pastoralną Wydziału Teologicznego KUL, Instytutu Muzykologii Kościelnej KUL, Diecezjalnej Komisji Liturgicznej w Lublinie oraz lubelski klasztor oo. jezuitów. Zespół przeprowadził w całej Polsce wiele dwudniowych kursów liturgicznych.  Obok teorii odnowionej liturgii obejmowały one również naukę praktycznego stosowania odnowionych obrzędów w Mszy świętej. Podczas każdego kursu przygotowywano dwie msze święte z udziałem komentatora, lektora, scholi, z pełnym uczestnictwem wiernych [7]. Była to pionierska działalność w tym czasie w Kościele Polskim.

 

W 1966 roku ks. Blachnicki zainicjował wydawanie „Biuletynu Odnowy Liturgii”. Pismo zawierało aktualne wiadomości i wyjaśnienia oraz praktyczne propozycje związane z realizacją soborowej odnowy liturgii [8].

 

Od roku 1968 ks. Franciszek Blachnicki zainicjował w imieniu Instytutu Teologii Pastoralnej KUL organizacje sympozjów liturgicznych. Pierwsze takie spotkanie odbyło się w sierpniu 1968 r. w Krościenku nad Dunajcem.

 

W miejscowości tej od 1965 roku podczas wakacji ks. Blachnicki organizował wczasy rekolekcyjne dla kapłanów. Program jedenastu dni zakładał połączenie fizycznego i psychicznego odpoczynku z pogłębioną formą ascetyczną i teologiczno-duszpasterską. Podczas wakacji Krościenko stawało się ośrodkiem wzorowego duszpasterstwa liturgicznego. Kilkudziesięciu kapłanów z wielu diecezji miało możność praktycznego zapoznania się z kształtowaniem i prowadzeniem uczestnictwa wiernych we mszy św., w myśl aktualnie obowiązujących przepisów liturgicznych [9].

 

Ks. Blachnicki zaangażował się również w odpowiednie przygotowanie służby liturgicznej. W roku 1967 otrzymał z ramienia Episkopatu nominację na Krajowego Duszpasterza Służby Ołtarza (od r. 1972 pod nazwą Krajowe Duszpasterstwo Służby Liturgicznej).

 

Dla formacji zespołów liturgicznych rozpoczął od roku 1963 organizację wakacyjnych oaz rekolekcyjnych dla młodzieży, katechetek, kleryków, kościelnych i organistów. Na bazie ruchu liturgicznego powstał w roku 1969 szeroki ruch apostolstwa świeckich, obejmując od roku 1973 również rodziny. Ruch Światło-Życie (w latach 1969-1976 pod nazwą Ruch Żywego Kościoła)  skupiał kilkadziesiąt tysięcy osób [10].

 

10 grudnia 1981 roku ks. F. Blachnicki wyjechał do Rzymu. Tam zastał go stan wojenny. W roku 1982 osiadł w ośrodku polskim Marianum w Carlsbergu w RFN i rozpoczął organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadził w nim pracę duszpasterską wśród polskich emigrantów. Kontynuując pracę społeczno-wyzwoleńczą, wydawał biuletyn „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”, a w czerwcu 1982 roku założył Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów – stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie. Tę działalność społeczno-wyzwoleńczą prowadził z pobudek religijnych, inspirowany nauką Jana Pawła II, wierny zasadzie “światło-życie”.

 

Jeszcze w Polsce, a potem także zagranicą nawiązywał kontakty ekumeniczne z różnymi ruchami odnowy. Zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987 roku

 

Ks. F. Blachnicki jest ojcem duchowym dla Ruchu Światło-Życie i dla związanych z ruchem wspólnot życia konsekrowanego. Pozostawił bogaty dorobek naukowy, popularno-naukowy i ascetyczno-formacyjny (w tym wiele homilii i konferencji w zapisie magnetofonowym). Spośród spuścizny archiwalnej jaka pozostała po ks. prof. Blachnickim zasadniczo możemy wymienić dwie kategorie dokumentacji: aktową i mechaniczną.

 

Na dokumentację aktową składają się:

 

1. Dokumentacja zgromadzona w Archiwum Głównym Ruchu Światło-Życie w kliku zespołach:
   1. Zespół: Ks. Franciszek Blachnicki (ok. 500 j. a. z rękopisami i maszynopisami ks. Franciszka Blachnickiego). W skład zespołu głównie wchodzą:
      1. notatki z czasów seminarium duchownego i studiów doktoranckich w KUL
      2. korespondencja prywatna (w tym związana z działalnością naukową)
      3. prace naukowe (rękopisy, maszynopisy, druk)
      4. publikacje
      5. dokumentacja zbierana przez księdza Blachnickiego pod kątem apostolatów (np. czasopismo seminaryjne „Per Mariam” w którym ks. Franciszek Blachnicki pisał jako alumn zostało przez niego zakwalifikowane do Apostolatu Ogólnego – Podmiot Duszpasterstwa, w Apostolacie Katechetycznym znajdziemy dokumentację związaną z dydaktyką w KUL, a w Apostolacie Maryjnym np. akta dotyczące peregrynacji figury Matki Boskiej Fatimskiej organizowanej przez ks. Blachnickiego w ramach Krucjaty Wstrzemięźliwości w latach 1957-1960). Apostolaty stanowią największą cześć dokumentacji w tym zespole (ok. 3 m akt). Dokumentacja zgromadzona w apostolatach zasadniczo kończy się w połowie lat siedemdziesiątych kiedy ks. Blachnicki przestał gromadzić akta w tym układzie. Od tego czasu dokumenty były gromadzone i porządkowane przez sekretariat Ruchu Światło-Życie zgodnie z układem, który nadawał ks. profesor wg funkcji Ruchu Światło-Życie (diakonie). Te dokumenty znalazły się w innych zespołach.
   2. Zespół: Krucjata Wstrzemięźliwości. W tym zespole znajdziemy rękopisy, maszynopisy i artykuły drukowane ks. Franciszka Blachnickiego z działalności Krucjaty Wstrzemięźliwości w latach 1957-1960. Tu również zgromadzono akta związane z procesem sądowym ks. Franciszka Blachnickiego w 1961 r.
   3. Zespół: Ruch Światło-Życie zawiera wiele rękopisów i maszynopisów ks. Franciszka Blachnickiego. Są to głównie Komunikaty kwartalne i wakacyjne (dla każdego z trzech turnusów oazowych) redagowane przez ks. Blachnickiego od roku 1971 określające najbliższe zadania podejmowane w ruchu oazowym, rękopisy podręczników i konspektów, teczki zawierające opisy struktur ruchu i jego poszczególnych gałęzi. Opracowane w formie maszynopisów specjalne tomiki dokumentacji dotyczących Ruchu Światło-Życie.
   4. Zespół: Wielka Ewangelizacja. Głównie rękopis podręcznika strategii Wielkiej Ewangelizacji, rękopisy konspektów ewangelizacyjnych i koncepty homilii.
   5. Zespół: Krucjata Wyzwolenia Człowieka. Tu znajdują się rękopisy podręcznika i struktur oraz metod działania Krucjaty.
   6. Zespół: Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów posiada wiele korespondencji urzędowej ChSWN, rękopisy pisma „Prawda-Krzyż-Wyzwolenie”. W zespole znajdują się również rękopisy i maszynopisy, planów działania ChSWN i sprawozdania z działalności ośrodka Ruchu w Carlsbergu w RFN.
2. Dokumentacja zgromadzona do procesu beatyfikacyjnego ks. Franciszka Blachnickiego. Akta są przechowywane w zbiorach Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła:
   1. Korespondencja z władzami świeckimi (1950-1981)
   2. Oaza a władze świeckie. Szykany gospodarzy 1977-1978.
   3. Korespondencja z władzą kościelną (1951-1982):
      1. Czasy stalinowskie
      2. Kardynał Wojtyła, Jan Paweł II
      3. Prymas Polski
      4. Biskup Błaszkiewicz
      5. Sekretariat Episkopatu Polski.
   4. Korespondencja z władzą kościelną (1967-1987)
   5. Ks. Franciszek Blachnicki - jako wikary w parafii Rydułtowy. Działalność duszpasterska (1953-1955)
   6. Krucjata Wstrzemięźliwości (1957-1961)
   7. Sprawy paszportowe (1965-1981)
   8. Akta osobiste (1927-1978):
      1. Świadectwa szkolne
      2. Zaświadczenia i nominacje z pracy duszpasterskiej i dydaktycznej
      3. Listy z więzienia i obozów z czasów wojny
   9. Pisma niedrukowane 1. - Pamiętniki (1950 - 1985)
      1. Refleksje przy głośniku (od 19.10.[brak roku])
      2. Rekolekcje (18 - 19.10.1945)
      3. Postanowienia aż do Wielkanocy (od 08.11.1945)
      4. 1946 (od 06.04.1946)
      5. Rekolekcje święte (15 - 19.02.1947)
      6. Rekolekcje c.d. (15 - 19.02.1947)
      7. Rekolekcje święte 1947 (30.09 - 05.10.1947)
      8. Rekolekcje święte 1947 (27 - 30.11.1947
      9. Zapiski – 1948 (od 09.01.1948)
      10. Rekolekcje święte 1948 (29.09 - 03.10.1948)
      11. Rozmyślania „Sacerdos alter Christus” (od 07.06.1949)
      12. Pamiętnik I - 22.02 - 03.09.1949
      13. Pamiętnik II - 05.11.1949 - 14.02.1950
      14. Rekolekcje święte (19 - 22.02.1950)
      15. Pamiętnik (17.06.1950 - 30.09.1951)
      16. Pamiętnik (1952 - 1961)
      17. In Deo tantum quiesce anima mea (15.03 - 19.07.1961)
      18. Apokalipsa świętego Jana czas więzienia
      19. Ecclesia - Mater Ecclesiae
      20. Pamiętnik VII (18.10.1961 - 25.01.1975)
      21. Wycieczka księży polskich (18.05 - 03.06.1970)
      22. Dziennik podróży 1971
      23. Dziennik podróży 1972
      24. Dziennik podróży 1978 (01.04. - 07.05.1978)
      25. Dziennik podróży 1980 (15.11. - 02.12.1980)
      26. Dziennik podróży 1981 (26.01 - 23.02.1981)
      27. Pamiętnik (od 06.05.1984)
      28. Dziennik podróży 1984 (Rzym, 29.11 - 05.12.1984)
      29. Podróż do USA (06 - 26.06.1985)
   10. Pisma niedrukowane 2. - Rękopisy różnych materiałów formacyjnych, planów, tekstów oficjalnych, organizowanych przez siebie rekolekcji (1982 - 1987)
   11. Pisma niedrukowane 3. - Listy więzienne (1940 - 1945)
   12. Pisma niedrukowane 4. - Listy z różnymi osobami (1945 - 1962)
   13. PISMA. III Listy osobiste OFB do INMK (1962 - 1984)
   14. Listy osobiste (1985 - 1986)

   Powyższe akta poza punktami 8, 9 i 13 to pojedyncze dokumenty (z reguły najważniejsze – fundamentalne dla danej sprawy pisma, głównie w formie korepondencji), które przed formalnym powstaniem Archiwum Głównego Ruchu Światło-Życie zostały wyodrębnione z całości zbiorów i ułożone według nowych podziałów. Część z powyższych dokumentów występuje w formie kopii (maszynopisów lub ksero) w zasobie AGRŚ-Ż.

 

Dokumentacja mechaniczna:

1. Nagrania

   1. Nagrania związane ściśle z Ruchem Światło-Życie
      1. Konferencje i homilie. Większość została spisana i dostępna jest w AGRŚ-Ż w formie maszynopisów. Wiele spośród nich została opracowana po śmierci ks. prof. Blachnickiego i wydana w formie książek [11].
      2. Wypowiedzi (np. podczas podsumowań wakacyjnej akcji rekolekcyjnej Ruchu Światło-Życie, podczas zjazdów Krajowego Duszpasterstwa Służby liturgicznej, podczas Sympozjów Liturgicznych KUL itp.)
      3. Narady robocze tzw. Diakonii (osób odpowiedzialnych) w Ruchu Światło-Życie
      4. Rekolekcje ewangelizacyjne
      5. Inne, różnego rodzaju wypowiedzi i konferencje ks. Blachnickiego (np. wystąpienie podczas Tygodnia Eklezjologicznego w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim)

      Nagrania zostały zarejestrowane na taśmach szpulowych i kastach magnetofonowych. Z około 2 tysięcy godzin nagrań ponad tysiąc zostało już przegranych na płyty CD (głównie z lat działalności ks. Blachnickiego w kraju – do 1981 r.) i zarchiwizowanych w Archiwum Głównym Ruchu Światło-Życie.

   2. Nagrania związane ze Wspólnotą Niepokalanej Matki Kościoła
      1. Konferencje i homilie wygłoszone dla członkiń INMK
      2. Spotkania robocze

      Zbiór stanowi kilkadziesiąt godzin nagrań w części przegranych i zarchiwizowanych na płytach CD. Miejscem przechowywania jest archiwum INMK.

   3. Nagrania związane z Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów
      1. Konferencje
      2. Marsze Wyzwolenia Narodów
      3. III. Narady

      Zbiór składa się z około czterystu godzin nagrań zarejestrowanych na kasetach magnetofonowych.

2. Fotografie

   1. Fotografie z lat seminarium duchownego (klika sztuk)
   2. Bogaty zbiór fotografii z pracy z ministrantami na pierwszych placówkach parafialnych w latach 1950-1954
   3. Fotografie z czasów studiów i pracy w KUL (kilka fotografii)
   4. Bardzo bogaty zbiór fotografii z czasów prowadzenia Ruchu Światło-Życie w latach 1969-1981 (ok. tysiąca fotografii na których jest ks. Franciszek Blachnicki)

3. Filmy

   1. Niewielka ilość filmów nakręcona podczas pobytu ks. Franciszka Blachnickiego w RFN w latach 1982-1987.

 

Tak bogata spuścizna archiwalna pozostawiona po ks. Franciszku Blachnickim jest wynikiem jego podejścia do wykorzystywania środków technicznych. Idąc za myślą Ojca Maksymiliana Kolbe ks. prof. Franciszek Blachnicki uważał, ze do dzieła ewangelizacji należy wykorzystywać najnowocześniejsze środki techniczne. Wszystkie wydarzenia w Ruchu Światło-Życie, były nie tylko rejestrowane w formie pisanej, ale również rejestrowane na nagraniach. Podczas ważnych narad i obrad nie tylko powstawały sprawozdania ale również zapisywano wypowiedzi w formie audio. Ks. prof. Blachnicki opracowywał specjalne tomiki dokumentacji, ilustrujące najważniejsze wydarzenia z historii Ruchu Światło-Życie, przygotowywał sprawozdania z rozwoju oaz itd. Przywiązywał dużą wagę do porządkowania i katalogowania dokumentacji i do jej wydawania [12]. Planował utworzenie specjalnego Ośrodka Dokumentacji i Studiów Oazowych (ODiSO), który miał pełnić ważną rolę w ramach diakonii charyzmatu i świadectwa. Zebrany materiał wykorzystywało również Wydawnictwo Światło-Życie, które rozpowszechniało drukiem, homilie i konferencje wygłoszone przez Założyciela, słowa kard. Wojtyły i papieża Jana Pawła II skierowane do Ruchu, świadectwa uczestników OŻK itd.

 

Ks. prof. Franciszek Blachnicki zapisał w testamencie prawa autorskie do swoich tekstów i publikacji Instytutowi Niepokalanej Matki Kościoła [13]. Dla zachowania spuścizny ks. Franciszka Blachnickiego Instytut Niepokalanej Matki Kościoła powołał do istnienia w 1998 roku Instytut im. Ks. Franciszka Blachnickiego. Zadaniem Instytutu jest przede wszystkim „zachowanie duchowej spuścizny ks. Franciszka Blachnickiego, działalności naukowo-badawcza i wychowawcza dla pogłębienia i rozwoju działalności formacyjnej, określonej przez ks. Franciszka Blachnickiego, zmierzająca do przekazania jej przyszłym pokoleniom”. Swoje zadania instytut realizuje m. in. poprzez „opiekę nad zbiorami stanowiącymi dziedzictwo ks. Franciszka Blachnickiego, zabezpieczenie i opracowywanie ich, oraz udostępnianie i rozpowszechnianie”[14]. Pierwszym zadaniem zajmuje się Archiwum Główne Ruchu Światło-Życie, które swoja siedzibę ma w Lublinie i wydatnie korzysta przy opracowywaniu dokumentacji ze współpracy z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Wydawaniem i popularyzacją zajmuje się wydawnictwo „Światło-Życie”, które swoja siedzibę posiada w Krakowie.

 

Ze spuścizny ks. Franciszka Blachnickiego korzysta wielu studentów i ludzi nauki. Do dziś powstało kilkanaście prac doktorskich i kilkadziesiąt magisterskich z zakresu dorobku naukowego i samej osoby ks. Blachnickiego. Niezwykle bogata spuścizna archiwalna pozostawiona przez ks. prof. Franciszka Blachnickiego do dziś jest punktem odniesienia dla Ruchu Światło-Życie, Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła i innych dzieł zainicjowanych przez tego charyzmatycznego kapłana. Homilie i konferencje wygłoszone przez ks. Blachnickiego i niepublikowane za jego życia są sukcesywnie wydawane po jego śmierci.

 

 

Tekst przekazany ukazał się drukiem w: R. Derewenda, Spuścizna archiwalna po ks. prof. Franciszku Blachnickim, wykładowcy KUL i założycielu Ruchu Światło-Życie, w: Archiwa Temporum Testes, Lublin 2008, s. 109-117.

 

---

[1] G. Wilczyńska, Centrum Oazy czyli Centrum Ruchu Światło-Życie w Krościenku nad Dunajcem, Krościenko 2000, s. 73-74.

[2] Tamże.

[3] Archiwum Uniwersyteckie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Teczka: Akta personalne ks. Franciszka Blachnickiego.

[4] Ks. Blachnicki przedłożył pracę już w 1970 r. AGRŚ-Ż, Z. Ks. FB, sygn. L-4003/1.

[5] Archiwum Uniwersyteckie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Teczka: Akta personalne ks. Franciszka Blachnickiego. W 1981 rektor KUL ponownie zwrócił się o uznanie habilitacji ks. Blachnickiego, w odpowiedzi nadesłanej dwa lata późnej, Ministerstwo Nauki odmówiło akceptacji rozprawy.

[5] AGRŚ-Ż, Z. Ks. FB, Sprawozdanie z prac Lubelskiego Zespołu Liturgistów za okres od marca 1965 do października 1966 r., sygn. 450/7, k. 37-38.

[6] AGRŚ-Ż, Z. Ks. FB, Sprawozdanie z prac Lubelskiego Zespołu Liturgistów za okres od marca 1965 do października 1966 r., sygn. 450/7, k. 37-38.

[7] Tamże. W ciągu niecałych dwóch lat w kursach prowadzonych przez LZL wzięło udział tysiąc sześciuset księży i alumnów. AGRŚ-Ż, Z. Ks. FB, Sprawozdanie z prac LZL za okres od marca 1965 do grudnia 1966, 450/7, k. 45. [F. Blachnicki], Kursy liturgiczne zespołu prelegentów ośrodka lubelskiego, „Biuletyn Odnowy Liturgii”, „Collectanea Theologica” R. 37., Z. 1, 1967, s. 166-167; Tenże, Dalsze kursy liturgiczne lubelskiego zespołu prelegentów, „Biuletyn Odnowy Liturgii”, „Collectanea Theologica”, R. 37, Z. 2, 1967, s. 77.

[8] W latach 1967-1977 Biuletyn Odnowy Liturgii był wydawany w ramach ogólnopolskiego kwartalnika kościelnego „Collectanea Theologica”.

[9] AGRŚ-Ż, Z. Ks. FB, sygn. 450/7, k. 38.

[10] W 1987 roku, kiedy zmarł ks. Franciszek Blachnicki, Ruch Światło-Życie na samych rekolekcjach wakacyjnych zgromadził 77 tyś. osób.

[11] Jako autor książek występuje ks. prof. Franciszek Blachnicki.

[12] Jeszcze w październiku 1986 r. na kilka miesięcy przed śmiercią mówił, ze marzy mu się prawdziwe archiwum Ruchu Światło-Zycie w którym AGRŚ-Ż, Spotkanie rodzinne WNMK – Carlsberg. Październik 1986 r. – maszynopis, [brak sygnatury], s. 18-19.

[13] Testament ks. Franciszka Blachnickiego, w: Franciszek Blachnicki, Myśli. Wyznania. Testament, Lublin 2002, s. 299.

[14] Statut Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego, § 6, pkt 1.