Życiorys ks. Franciszka Blachnickiego

Ks. dr hab. Franciszek Blachnicki urodził się 24 marca 1921 r. w Rybniku na Śląsku w wielodzietnej rodzinie Józefa i Marii z Millerów. Do gimnazjum uczęszczał w Tarnowskich Górach; był bardzo aktywny w harcerstwie.

W 1938 r. Franciszek Blachnicki zdał maturę. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. aż do kapitulacji, potem rozpoczął działalność konspiracyjną.

W marcu 1940 r. został ujęty przez gestapo w Zawichoście, aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Przebywał tam, z numerem 1201, przez 14 miesięcy, z tego przez 9 miesięcy w karnej kompanii, w bloku 13 oraz przez prawie miesiąc w bunkrze. We wrześniu 1941 r. przewieziony z Oświęcimia do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach. W marcu 1942 r. został skazany na karę śmierci za działal­ność przeciw hi­tle­rowskiej Rzeszy. Po prawie 5 miesiącach oczeki­wania na wy­ko­na­nie wyroku został ułaskawiony; ka­rę śmierci zamieniono mu na 10 lat więzienia po za­koń­cze­niu wojny. W czasie pobytu na oddziale skazańców przeżył nagłe, cudowne nawrócenie na osobową wia­rę w Chrys­tusa i podjął decyzję o oddaniu życia na służbę Jemu. W l. 1942-1945 prze­bywał w róż­nych niemieckich obozach i więzieniach. Po wyzwoleniu wstąpił do Ślą­skie­go Seminarium Duchownego w Krakowie. Studiował na Wydziale Teo­lo­gicznym Uni­wer­sytetu Jagiel­lońskiego, gdzie w 1950 r. uzyskał magis­terium po przed­stawieniu pracy Istota świętości. Studium religijno-filozoficzne na tle powieści W. Grab­skiego «W cieniu kolegiaty». 25 VI 1950 r. otrzy­mał święcenia kapłań­skie. Pra­cował jako wi­kariusz w kilku parafiach diecezji ka­to­wickiej. Zwracał szczególną uwagę na formowa­nie grup eli­tar­nych. Wy­pra­co­wał metodę dziecięcych rekolekcji zamk­niętych (Oaza Dzieci Bożych). W l. 1954-1956, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich, uczest­niczył w pra­cach taj­nej Kurii w Ka­towicach. Przez rok przebywał poza diecezją, w Niepo­kala­nowie. Stu­diował tam duchowość i me­tody pracy apos­tolskiej o. Maksy­milia­na Kolbe­go. W październiku 1956 r. uczestni­czył w orga­ni­zowa­niu powrotu biskupów do diecezji. W tym samym roku roz­począł pracę w Refe­racie Dusz­pas­terskim Kurii Diecezjalnej w  Ka­towicach i w redakcji ty­godnika “Gość Niedzielny”. Zorga­nizował i pro­wadził Ośrodek Katechetyczny, a od 1957 r. społeczną akcję prze­ciw­alkoholową pod nazwą Krucjata Wstrze­mięź­li­woś­ci, dla której wy­dawał dwuty­godnik “Niepokalana zwycięża”. Po zlikwidowaniu przez władze pańs­two­we Centrali Krucjaty (29 VIII 1960), został aresztowa­ny w marcu 1961 r. Po ponad 4 miesiącach aresztu otrzymał wyrok 13 miesięcy wię­zie­nia z za­wie­­szeniem na 3 lata i został zwolniony.

W październiku 1961 r. podjął dalsze studia na KUL. W 1963 r. otrzy­mał licencjat na pod­sta­wie pracy Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecię­cych rekolekcji zam­knię­tych, a w 1965 dok­torat po przedłożeniu rozprawy Pośrednictwo zbawcze Kościoła w ujęciu Fran­ciszka Ksawerego Arnolda. Problem zasady formalnej teologii pasto­ral­nej. W l. 1964-1972 pracował na KUL w cha­rakterze asystenta i ad­iunk­ta. Współorganizował Instytut Teologii Pastoralnej. Wypracował, w opar­ciu o naukę So­boru Watykańskiego II, personalistyczno-eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej, a także kon­cepcję i pod­wa­li­ny metodologiczne pod katechetykę fundamentalną i teo­logię pas­to­ral­ną ogólną. W r. 1973 po przedłożeniu roz­prawy Eklezjologiczna de­duk­cja teologii pa­sto­ralnej otrzy­mał stopień doktora habilito­wa­nego teologii pastoralnej. (Władze państwowe nie uz­nały go.) W l. 1964-1980 rozwi­jał ożywioną działalność w dziedzinie posoborowej od­nowy li­tur­gii w Polsce. Za­ło­żył Lubelski Zespół Li­tur­gistów oraz Krajowy Ośrodek Formacji Liturgicz­nej, a w nim w 1973 r. Studium Formacji Pasto­ral­no­-Liturgicznej dla księży. W l. 1965 - 1976 redagował Biu­letyn Odnowy Liturgii. Jako Krajowy Dusz­paste­rz Służby Litur­gicz­nej (od 1967 r.) wypracował koncepcję i metody posoborowej formacji służby liturgicznej.

W 1963 r. podjął na nowo prowadzenie reko­lekcji oazowych. Me­to­dę 15-dniowych reko­lekcji prze­­życiowych zastosował stopniowo do różnych grup mło­dzie­ży, dorosłych i całych rodzin. Praca for­macyj­na zapo­cząt­kowana w oazie rekolekcyjnej, była kon­tynuowana w małej grupie w pa­rafii. Opraco­wał potrzebne do niej pomoce. W ten sposób oazy rozwinęły się w ruch, zwany dziś Ruchem Światło-Życie. W 1979 r. rozpoczął Krucjatę Wyzwolenia Człowieka, której celem jest przezwyciężenie alko­ho­l­izmu i innych znie­woleń współczesnego człowieka. W 1980 r. zainicjował plan wielkiej ewan­gelizacji “Ad Chris­tum Re­demptorem” dla dotarcia z Ewan­gelią do każdego człowie­ka w Polsce.

W okresie “Solidarności” (1980-1981) powołał do istnienia Nie­zależną Chrześ­ci­jań­ską Służbę Społeczną, mającą upowszechniać ideę Prawda - Krzyż - Wyzwolenie, tzn. działać w du­chu chrześcijańskiej nauki społecznej i ruchu wyzwolenia bez prze­mocy.

10 grudnia 1981 r. wyjechał do Rzymu. Tam zastał go stan wojenny. W r. 1982 osiadł w oś­rod­ku polskim Marianum w Carlsbergu w RFN i roz­począł or­ga­ni­zo­wa­nie Międzyna­rodo­we­go Cen­trum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadził w nim pracę dusz­pas­terską wśród polskich emi­gran­tów. Kontynuując pracę społeczno-wyz­woleńczą, wy­da­wał biuletyn “Praw­da - Krzyż - Wyz­wo­lenie”, a w czerwcu 1982 r. założył Chrześcijańską Służ­bę Wyzwolenia Narodów - stowarzy­szenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych na­ro­dów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wew­nętrznej i jedności na­rodów w walce o wyzwolenie. Tę działalność spo­łecz­no­-wyzwoleńczą pro­wa­dził z po­bu­dek religijnych, inspirowany nauką Jana Pawła II, wierny za­sadzie “światło-życie”. Był za nią szykanowany i represjonowany przez władze państwowe oraz oczerniany w środkach społecznego przekazu, najbardziej w latach osiemdziesiątych.

Jeszcze w Polsce, a potem także zagranicą nawiązywał kontakty ekume­niczne z róż­ny­mi ru­cha­mi odnowy. Zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987 r.

Jest ojcem duchowym dla Ruchu Światło-Życie i dla związanych z ru­chem wspólnot życia kon­sekro­wanego: żeńskiej - Wspólnoty Niepokalanej Matki Koś­cio­ła, i męskiej - Wspólnoty Chry­stusa Sługi. 17 II 1994 r. odzna­czono go pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Od­ro­dzenia Polski, 5 maja 1995 r. otrzymał Krzyż Oświęcimski. 9 grudnia 1995 r. w Katowicach rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny. 23 listopada 2001 r. zakończył się diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego, a 31 stycznia 2002 r. otwarto dokumenty w Kongregacji ds. Kanonizacyjnych w Rzymie.

Za: G. Wilczyńska, Życiorys, w: F. Blachnicki, Bibliografia prac i opublikowanych wypowiedzi, Lublin, 2002.